Günler, hatta aylardır bir şey oluyor beynime, gelecek siliniyor; -Hocam ,önümüzde ki haftaya şu etkinliği planlayalım mı? Bakışlarından anlıyorum cevap…
Üç gündür üst üste gördüğüm rüyalardan korkar oldum, gecenin bir yarısı nefes nefese uyanıp, rüya olduğuna sevinip boğazımın kurumasını rahatlatmak…
Bu gün” seni ne mutlu eder” sorusu döndü durdu önce zihnimde, sonra kalbimde; Kuşlar geldi aklıma, ağaçların yapraklarından göremediğim sadece…
Sınıfımıza giripte sıralarımıza oturduğumuzda öğretmenimizi tanımıyorduk, kadın mı erkek miydi ? Bizi sevecek mi, kızacak mıydı? Üstelik mahalle de gece…
Nefes nefese uyandım gece gördüklerim rüya mı ,kabus mu karıştı bir birine. Gerçek olmadığına şükürler olsun diyebildim. Yaşam rutinini bozduğunda…
Yazamıyorum bu günlerde,” anılarım bitti ben bittim “demiştim sebep bu mudur? Yoksa neden söz söylemez oldu içim? Neye olsun ki…
Yalnızlık çöktü içme, kalayım istedim kendimle; konuşayım , dertleşeyim kimsenin anlamasını beklemeden, yanlış anlar mı diye düşünmeden.. Başını okşayayım mesela,…
Bu günlerde hiç kimse gibiyim; Kitaplarımın arasına sığınıp unutuyorum; sevinçlerimi , hüzünlerimi , isteklerimi. Oturuyorum ahşap bir masaya ; bakıyorum…
Yeşilin bin bir tonunun koynuna sardığı, nazlı nazlı aktığı ırmak değildi o gece. Ağaçlar fırtınaya direniyor, kırılanlar kaptırmış istemsizce süzülüyor…
En çok Eylülü sevdim.. Önce kara kavakların yaprakları düşer dalından, öyle güzel sararırlardı ki altına oturup başımıza düşsün isterdik. Sonra…