Son günlerde okuduğum bir kitapta hiç tanımadığımız ebeveynlerimizin yaşadıkları travmaların tıpa tıp nerede ise aynısını yaşadığımızın psikanaliz inceleme sonuçlarıyla örneklediğini…
O günde her günkü gibiydi aslında Cuma mahallesinin sakinleri evimizin köşesindeki dibeğin etrafında oturmuşlar içyerdeki , karasudaki, çebişlideki tarlalarının mahsüllerini…
Şimdi dışından bakıyorum dünyaya, canım yanmıyor eskisi gibi, insanları bir filmi seyreder gibi seyrediyorum, filmin sonunda herkesin evine gideceğini biliyorum.…
Şimdi tam da 53 yıl oldu doğalı; Annem haşhaş kırmaya gittiğinde doğmuşum, ” çok kolay doğdun” derdi. Beş yaşımda penceresi…
Oldum olası meraklıyımdır yeni yerler görmeye ne zaman bir kitap okusam en çok anlatılanları hayal ederken bulurum kendimi, bir keresinde…
Bu günlerde en çok istediğim ağaçları gören bir balkon çok mu şey istiyorum çocukluğumu düşündüğüm de; Uykum hep hafif oldu…
Annem haşhaş kırarken doğduğumu söyler zor olmamış doğumum , önceleri bu haşhaşla imtihanıma takılmadım sıfır dört kırk beşte bir gece…
Dün de her gün gibi başladı; serçelerin, kumruların sesine çalan telefonumun alarmı saatin altı buçuk olduğunu söylüyordu. İçimde tam kapanma…
George Orwell Neden Yazıyorum adlı kitabında “Katıksız Bencillik demiş; Zeki görünme, kendisinden söz ettirme, ölümden sonra anılma, çocukluğunda kendisine kötü…
Sanırım Sen iki buçuk üç ben dokuz yaşındaydım. Her yaz tatilinde olduğu gibi Annem Cacıklardan icara tuttuğumuz tarlaya sabah ezanıyla…