“Bize çocukken saygılı olmayı öğrettiler ama onlar bana saygıyı hak etmeleri gerektiğini.” diye söze başladığında hep aklından başka bir şey…
Bir varmış, bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde beş bin yıllık dünya tarihinin taaa Bin dokuz yüz altmış…
Korona lı bir güne daha uyandım, gece karabasan gibi defalarca uyuyup uyanarak. Yan odada bıraktığım telefonumun alarmı çaldı da duymadım…
Gözünü açtı kadın günlerce uyumuş gibi ; saat kaç diye endişelendi, işe geç mi kalmıştı ? Yan odadaki çalışma odasındaki…
İşte bir mayıs sabahın da süzülüyor yağmurlar .. Gözyaşı mı yağan? Sevinçten mi, üzüntüden mi ? Annelere ithaf en.. Kaçımızın…
Bir varmış, bir yokmuş, develer tellal iken, pireler berber iken ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken kaf dağının ardındaki…
Bir varmış bir yokmuş Kaf dağının ardında Çin diye dünyanın en kalabalık ülkesinin Vuhan kentinin bir hayvan pazarında adına Korana…
Köylülerin Kasaba dedikleri yerde gözlerimi açtım dünyaya ; neden hala ilk okula başladığım güne kadar çocukluğum ile ilgili bir şey…
“Beni bu havalar mahvetti” diyor ya Orhan Veli, ne zaman yağmur yağsa geçmiş yağıyor damla damla ; Ada çayının kokusu…
Yine yağmurlar yılın son gününe mi ağlıyor ? Kaybettiklerine veda gibi, kimi istemeden gitti bu dünyadan gözü arkada, kimi vedalaşıp…